این روزها که زمزمه فیلترینگ پیام رسان تلگرام جدی ست و سیاستمداران پرجهد و کوشش ما(!) در اقداماتی مسبوق به سابقه در حال زدن تو سر و کله همدیگر هستند و بعضی ها در حال عمل شریف کپی کردن از سورس های تلگرام و بیرون دادن آن به عنوان پیام رسان ملی هستند و رسانه های مجازی بسته به آنکه کدام یک پول بدهند این و آن را بهترین پیام رسان میخوانند و برایشان رپرتاژ میروند گفتیم ما هم از بهترین پیام رسان تاریخ بگوییم!پیام رسانی که فیلتر هم نمی شد البته!
به نظرم بهترین پیام رسان ها همان" نامه"ها هستند!همان نامه های قدیمی که دیگر رنگ نوستالژیک به خود گرفته اند و قدیمی ترهای ما بهتر حس و درکش میکنند!
آری!کلمات نامه ها بوی سخن داشتند، نامه را که بو میکردی بوی جوهر و جوهره ایی که کلمات را قلمی کرده ست در مشامت میپیچید،کلمات جان میگرفتند و در یک ارکستر منظم ریتم می گرفتند و بر ذهن و چشمانت می نشستند و گاهی هم از چمانت اشک یا از لبانت لبخند میگرفتند تا کنسرتو* پیانو اشک یا لبخند شکل بگیرد ، نه مثل کلمات امروزی پیام رسان ها و شبکه های اجتماعی که فونت همه شان یکی ست!از دوستت دارم تا بدم می اید و امروز همه شان فونتشان یکی ست و بی جان!
"دوستت دارم" های نامه ها اما فونتش فرق میکرد با بقیه کلمات، گاهی وقت ها هم با چند قطره اشک -به اصطلاح امروزی- بولد میشد!
تمبرهای نامه ها جان داشتند!گاهی بعضی هاشان حجامت روح میکرد!
و اما انتظار؟
آری!نامه ها مثل پیام رسانهای امروزی سرعت نداشتند،باید انتظار میکشیدی تا نامه برود،باز شود، پاسخی نوشته شود و بعد فرستاده شود
آری زمانش زیاد بود اما انتظارش هم شیرین بود!
اصلا شاید همین انتظار بود که باد صبا و پیک نامور حضرت حافظ* را جاودانه و مقدس می ساخت...!
پ. نوشت:
طبیعتا این متن شلخته صرفا دنبال نوستالژی بازی با نامه است! نه جایگزینی نامه و پست به جای پیام رسانها!!!
*کنسرتو یک واژه موسیقیایی است. در کنسرتو در واقع محور اصلی یک ساز است و بقیه ارکستر او را همراهی میکنند.مثلا کنسرتو پیانو یعنی ساز اصلی آن پیانو است.
* آن پیک نامور که رسید از دیار دوست/آورد حرز جان ز خط مشکبار دوست
